Blij met blikken

Zou jij veel blikken met onbekende inhoud meenemen op vakantie? Wij wel.

In 1985 gingen we met zijn vieren naar Frankrijk, wat best een avontuur was. Mijn lief en ik hadden net ons eerste autootje, tweedehands natuurlijk. We gingen met mijn nichtje en haar vriend en zij hadden in diezelfde periode een oude knaloranje bak gekocht. Zo lelijk dat ie bijna mooi van lelijkheid was.

Omdat die van hun mogelijk iets onbetrouwbaarder was dan de onze, èn omdat we wilden besparen op de benzinekosten, propten we alle kampeermeuk plus ons vieren in onze Citroën. Vier slaapzakken uitgespreid op de achterbank, dat scheelde bergruimte. Dat wij daarop weggleden en ons hoofd stootten aan het dak, dat namen we voor lief. Ons kleine tentje ging mee en voor hun een heuse bungalowtent. Stoelen, een tafel, een kooktoestel, spelletjes, boeken, alles wat we nodig hadden paste na het nodige duw- en trekwerk in en op ons autootje.

Wat aanzienlijke ruimte innam was het blikvoer. Gekregen blikken, allemaal met etenswaren. Dat zou besparen op de voedselkosten want erg rijk waren we niet en dagelijks uit eten gaan zat er niet in. De inhoud van die blikken, daar hadden we geen idee van. Dat waren verrassingen, zeg maar.

Een dagelijks ritueel in die vakantie werd dus schudden en rammelen, om de inhoud te analyseren. Klonk het als soep? Of als erwtjes? Stoofvlees misschien? Of zelfs gekookte aardappelen? Waar hadden we zin in en welk blik klonk daarnaar?

Na een uitgebreide analyse waar we alle vier aan deelnamen moest één van de blikken eraan geloven. Met spanning maakten we vervolgens het blik open met zo’n piepklein militair openertje dat weliswaar geen ruimte innam, maar nogal moeizaam werkte.

Wat eruit kwam, daar deden we het die dag mee. Meestal zaten we er ver naast met onze analyse. Maar we verzonnen er altijd iets omheen. Vaak was dat sla, omdat we maar één kookpitje hadden. Sla met soep. Erwtjes met sla. Stoofvlees met sla. Sla met gekookte aardappelen – die je gelukkig ook kon opbakken. Of barbecue, want zelfs die was mee.

Die vakantie gingen we twee keer uit eten en ook daarbij kregen we te maken met blikken.

De eerste keer bestelden we de Franse daghap in het enige restaurant dat het dorpje rijk was en waar de locals kwamen. Wat er toen op ons bord lag was ondefinieerbaar en Google translate bestond nog niet. De ober kon het ons niet uitleggen. We hielden het erop dat hondekop het hoofdingrediënt was en maakten er ter plekke een liedje van: ‘hip-hap-hop, we eten hondekop’. Met sla. We begonnen eraan, maar als ik me goed herinner hebben we ons bord niet braaf leeg gegeten, op de sla na.

De Franse gasten wierpen ons afkeurende blikken toe, maar wij hadden geen hoge pet op van de Franse keuken. Toen niet, en nu eigenlijk nog niet, gezien een recente ervaring waarbij de daghap eerst in een koeienmond bleek te hebben gezeten. Ook toen gingen onze borden nog redelijk gevuld terug naar de keuken en ook toen ging dat vergezeld van afkeurende Franse blikken.

De tweede keer vonden we een kleine pizzeria aan de andere kant van het meer, in een dorpje verderop. Heerlijke pizza’s, niets op aan te merken. Maar na een halve werd ik me daar toch ineens misselijk. Lijkbleek werd ik en daarmee oogste ik verbaasde blikken, van mijn drie tafelgenoten en van de Franse gasten. Ik moest rennen en de pizza verdween in het toilet. Meteen daarna voelde ik me – wonderlijk genoeg – weer kiplekker en met smaak at ik de tweede helft van mijn pizza op. Mijn tafelgenoten keken me bezorgd aan en begrepen er niets van. Ik ook niet overigens. Ging het echt wel goed met me? De verklaring kwam zo’n 9 maanden later, in de vorm van een mooie dochter.

Was het tobben met die vakantiemaaltijden? Nee! Het was gein. De blikken waren een belangrijk onderdeel van onze vakantievreugde. Zowel de blikken met onbekende inhoud als de afkeurende of verbaasde blikken van de Fransen. We hadden lol, we waren lekker creatief bezig en we aten voor weinig. Zelfs nu, 35 jaar later, zijn de maaltijden van die vakantie nog goed voor de verhalen.