Ben jij ook zo iemand tegen wie ze zeggen ‘doe niet zo moeilijk’? Ik krijg het wel eens te horen. Ofwel van een ander, ofwel van mezelf, want ik weet heel goed hoe akelig het voelt als je te moeilijk doet, te complex en te serieus.
Mijn radertjes draaien van nature overuren, zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Het is nooit saai in mijn hoofd. Het levert me veel op, dat is een feit. Maar ja, té is nooit goed en het kan lastig zijn om tussen al die radertjes de rem nog te vinden.
Om me heen zie ik veel mensen die met dit probleem kampen en hun radertjes overbelasten.
Tijdens een interview kreeg ik ooit de vraag ‘Waar verbaas jij je wel eens over?’ Over het antwoord hoefde ik niet lang na te denken: dat is de enorme discrepantie tussen hoe volwassenen denken en de eenvoudige gedachtenkronkels van een kind. Zij hebben nog niet geleerd om al hun radertjes te gebruiken.
Juist vanwege dat ongecompliceerde vind ik het zo fijn om kinderen in mijn omgeving te hebben. Hen bezig zien en hun reacties horen werkt relativerend en louterend. Plotseling zijn al die grote-mensen-dingen niet meer zo belangrijk en dat werkt bevrijdend. Lekker simpel. Even niet complex. Gewoon janken als je honger hebt en verwachten dat een ander het wel voor je oplost. Weigeren je schoenen aan te trekken omdat jij dat toevallig zo wilt, ook al regent het pijpestelen en is de zomer allang voorbij. Kinderen leren mij om wat radertjes uit te schakelen.
Fantasiespellen, kinderlijk redeneren, meespelen met de kleinkinderen. Een stemmetje waarschuwt me voor mijn gedrag: ‘niet doen ouwe gek, straks sluiten ze je nog op’. Ik negeer dat stemmetje en intussen hoop ik maar dat mijn gedrag niet betekent dat ik kinds aan het worden ben. Dat is immers ook weer niet de bedoeling. Het is fijn dat mijn kleinkinderen zich niet zo snel voor hun Beppe generen: regelmatig zie ik glimmertjes in hun ogen als ik een beetje gek doe. Natuurlijk zie ik ook dat ze wel eens aan mijn verstand twijfelen. Hun blikken spreken boekdelen als ik redeneer op een manier die zelfs te simpel is voor hen. Maar ik vind het zo lekker om de gek te steken met mijn serieuze zelf. En met de kleinkinderen natuurlijk.
Waarom maken wij volwassenen het onszelf soms zo moeilijk? Dat is voor mij de grote vraag. Is het omdat je niet makkelijk mag doen als het ook moeilijk kan? Van wie dan? Om indruk te maken met al die complexiteit? Omdat ons is verteld dat dat bij volwassen gedrag hoort? Ik weet het niet. Echt lekker is het vaak niet in ieder geval. Wat ik wel weet is dat ik me prettiger voel als mijn leven wèl eenvoudig is.
Kinderen missen de veelheid aan ervaringen die je volwassen maken èn die je leven complex maken. Natuurlijk zijn die ervaringen onvermijdelijk en ook nodig om je hoofd boven water te houden in onze veeleisende maatschappij. Maar niet 24/7 alstjeblieft.
Sinds een jaar of tien zijn mijn lief en ik bezoekvrijwilliger. Dat houdt in dat we af en toe met een verstandelijk beperkte en inmiddels bejaarde man op pad gaan. Oud maar simpel, niet alle radertjes werken. Zijn manier van redeneren vind ik heerlijk en verhelderend. Superleerzaam. Bezoekvrijwilliger worden is absoluut een aanrader voor volwassenen die niet zo moeilijk willen doen.
Ik wil wel eens meemaken hoe het is, als we allemaal niet zo moeilijk doen. Dat is hard nodig als je de burn-out cijfers mag geloven. Wat als we ons vanaf nu standaard zouden afvragen of het met minder radertjes kan? Meestal kan dat.
Versimpelen geeft rust voor wie te moeilijk doet. Niet meer klakkeloos meerennen in de tredmolen van het leven. Lekker eigenwijs je eigen ding doen, ook als dat niet strookt met de norm van onze complexe maatschappij. Er schijt aan hebben als men je een mafketel vindt omdat je onvolwassen doet en niet al je radertjes gelijktijdig gebruikt.
Doe eens simpel. Ik daag je uit om onder dit verhaal jouw ervaringen met versimpelen te delen. Laten we er een wedstrijdje van maken. Maffe ervaringen leveren bonuspunten op.
