Hoor jij erbij? Fijn! Erbij horen, dat is iets wat we allemaal willen. Evolutionair gezien was erbij horen een noodzaak: als je geen deel uit maakte van een groep, was de kans dat je overleefde immers zeer gering. Wij mensen zijn gewoon gezelschapsdieren. Het maakt niet uit of je extravert bent en energie opdoet in grote groepen, of dat je introvert bent en liever in klein gezelschap verkeert.
Als je je dit realiseert kun je je voorstellen waardoor het knelt als je je anders voelt: dan voel je immers dat je er niet bij hoort. Om dat nare gevoel van er niet bij horen te voorkomen, passen mensen zich aan. En hoewel er naar buiten toe niets aan de hand is, blijft dan toch op de achtergrond dat knagende gevoel van er eigenlijk niet echt bij horen.
Het wegdrukken van dat knagende gevoel is te vergelijken met strandbal die je probeert onder water te duwen. Let je even niet op, dan glipt hij weer tussen je vingers vandaan, met alle gevolgen van dien. Wil je voorkomen dat anderen zien dat je anders bent, dan moet je altijd alert zijn en dat is doodvermoeiend.
Ik voelde me anders
Van kind af aan voelde ik me anders. Niet bijzonder, maar gewoon anders. Wat mijn klasgenoten leuk vonden, daar vond ik vaak niets aan. En andersom zag ik opgetrokken wenkbrauwen als ik voorzichtig probeerde een van mijn maffe (in hun ogen saaie) ideeën naar voren te brengen. Waarna de groep natuurlijk een andere keuze maakte dan de mijne. Ik voelde me meer gedoogd dan dat ik er echt bij hoorde. Dat was pijnlijk en daarom drukte ik het onbewust weg.
Van onbewust naar bewust
Ik ontdekte bij toeval dat ik hoogsensitief was, en bepaald niet de enige die zo in elkaar stak: 1 op de 5 mensen is hoogsensitief. Ik verslond verhalen over andere hoogsensitieve mensen en het was bevrijdend om mij daarin te kunnen herkennen. Zo raar was ik dus niet. Ik ging mijn ‘andere’ kwaliteiten waarderen en inzetten op een manier dat ze vóór mij werkten. Ik ging me op mijn gemak voelen met mezelf.
Moed nodig
Voelen dat je er echt bij hoort, dat gebeurt pas op het moment dat je jezelf toestaat om anders-gewoon-jezelf te zijn. Het werkt ontwapenend.
Er is moed voor nodig om je niet meer aan te passen, schijt te hebben aan wat een ander ervan vindt, je masker af te leggen en onbevangen te zijn. Toch is dat nodig om lekker in je vel te komen: jezelf kunnen zijn met al je (on)hebbelijkheden.
Maak altijd keuzes in het belang van jezelf. In sommige gevallen kan dat trouwens ook zijn dat je er bewust voor kiest je tijdelijk aan te passen als dat veiliger voor je is. Herken dat je dat doet en doe het in ieder geval niet te vaak.
Wees in de eerste plaats eerlijk naar jezelf en vervolgens ook eerlijk naar de buitenwereld. Zelfs als je op onbegrip stuit.
Onthoud: je bent niemand een verklaring schuldig voor wie je bent. Mensen reageren vanuit hun eigen referentiekader en de kans is groot dat begrip voor jouw anders-zijn daar niet binnen valt. So be it.
Ook zul je ontdekken dat veel mensen jouw anders-zijn gewoon accepteren, zelfs al begrijpen ze het niet. Bovendien: zijn er mensen die jou niet accepteren, dan zegt dat meestal meer over hoe zij in het leven staan en er tegenaan kijken dan over jou.
Wat helpt?
Er zijn zoveel mensen die zich anders voelen, om welke reden dan ook. Ik heb ontdekt hoe leerzaam het is om het gesprek aan te gaan met mensen die anders zijn dan ik. Verhalen delen zorgt voor verbinding en begrip. Je kunt er bovendien vanuit gaan dat er veel mensen zijn in wie jij je (deels) herkent. Je zult je gesteund voelen.
Jouw verhaal delen, dat helpt anderen die worstelen met jouw ‘probleem’ èn zij kunnen jou helpen met die puntjes die nog lastig voor je zijn. Je zult voelen dat jij er ook bij hoort.
