Winkelen vind ik een crime, maar soms moet het gewoon. Bijvoorbeeld als je zoals ik behoefte denkt te hebben aan een zomerjurk en geen zomerjas meer hebt. Ik stelde het uit en stelde het nog eens uit, geholpen door een koude natte meimaand. Daardoor kon ik gewoon een spijkerbroek en een trui aan, en mijn winterjas.
Eind mei veranderden de weerberichten, er zat dan toch eindelijk zomer aan te komen. Veel mensen werden er blij van dat de winkels weer openden na een lange periode van lockdown. Ik niet. Het winkelen heb ik niet gemist en bovendien voel ik een enorme weerzin tegen winkelen met een mondkapje. Ik weet het, ik mag niet klagen, er zijn mensen die de hele dag een mondkapje op moeten. Dus ik klaag niet. Maar toch: weerzin.
Acht jaar geleden had ik ook een kledingprobleem. Twee dochters gingen kort na elkaar trouwen en als moeder van de bruid moest ik feestelijk tevoorschijn komen. Zomaar even iets uit de kast trekken was niet de bedoeling. Ik zuchtte hierover tegen een vriendin, zo eentje die wel van winkelen houdt. Toch snapte ze me en ze had dé oplossing.
Ze sleepte me mee naar een grote deftige dames modezaak. Haar schoonzus werkte daar en ze had haar ingeseind, zodat ze alvast wisten wat voor vlees ze in de kuip hadden. Twee verkoopsters sleepten voorstellen aan zodat ik niet in de grote hoeveelheid rekken hoefde te neuzen om steeds weer tot de conclusie te komen dat de kleur niet deugde, het model verkeerd was of mijn maat er niet bij hing. O nee, het waren geen verkoopsters, maar heuse modeadviseuses. Mijn vriendin keurde nauwlettend wat er aangedragen werd. Ze kent mijn smaak, want die heb ik wel, ook al houd ik niet van winkelen. Of het een goede smaak is, daar valt natuurlijk over te twisten en dat gebeurt uitgebreid later in dit verhaal.
Uiteindelijk hoefde ik dus niet zoveel te beoordelen. De adviseuses waren goed. En ik heb ze uitgebreid op de proef gesteld. Op iedere ‘maar’ van mijn kant hadden zij een passende oplossing. Zo was er een mouwloze koningsblauwe jurk die ik het einde vond, maar, dan moet je weer een jasje en dan is het hele effect van de jurk weg. Ze brachten me een prachtig glanzend jasje in precies de kleur van de jurk. Een ander merk, andere stof, maar het leek voor deze gelegenheid gemaakt en zorgde ervoor dat de jurk nog mooier werd.
Voor de tweede bruiloft was de opdracht om in bepaalde kleuren te komen: zwart, wit, grijs en roze. Het werd de dames al snel duidelijk dat ik geen zuurstok wilde zijn, geen begrafenisondernemer en ook geen suffe kantoorklerk. Ze kwamen met een zwart jurkje met korte mouwen en een paar bijzondere details, het paste perfect. Er kwam een roze jasje bij met een bijzondere kraag en een mooie sjaal van zijde en linnen met alle kleuren die de bruid had opgegeven. Het was bovendien een jurkje dat ik ook voor andere gelegenheden kon dragen, wat een mooi extraatje was.
Tussen de aangedragen jurken hing ook een kobaltblauwe, die vanwege de kleur meteen mijn aandacht trok, maar die ik vanwege het model een keiharde nee had gegeven. Daar zou ik een dikke reet in hebben. Mijn vriendin vond dat ik ‘m toch eens moest passen. Omdat ik binnen het uur twee volledige bruiloftsoutfits had waar ik heel blij mee was, besloot ik haar een lol te doen. Ik trok de jurk aan. Hij zat als gegoten en wat stond die kleur me goed! Mijn reet bleef zoals hij was, maar kwam in dat jurkje wel heel mooi naar voren. Of eigenlijk naar achteren. Verrassend. Aangespoord door mijn vriendin deed ik eens gek en kocht ik ook deze jurk.
De herinnering aan de vakvrouwen in die winkel is me sindsdien bijgebleven.
Terug naar het heden. Mijn opdracht van nu was niet zo complex: gewoon een frivool zomerjurkje en een jas. De wereld is er vol van als je om je heen kijkt.
Ik zuchtte dit keer tegen een andere vriendin, eentje die net zo’n hekel heeft aan winkelen als ik. Ze zuchtte lekker met me mee, want ook zij had behoefte aan een jas en een jurk, weerzin tegen winkelen en niet in het minst tegen het mondkapje. Oplossingsgericht als ik ben, stelde ik voor om samen naar de deftige dames modezaak te gaan. Alleen maar naar één winkel en binnen de kortste keren geslaagd, dat was het idee. Ik meende gezien te hebben dat ze daar ook moois hadden voor niet zulke deftige dames die gewoon een zomerflodder willen en een jas die wind en liefst ook wat regen tegenhoudt. Mijn vriendin werd enthousiast en daar gingen we.
De eerste adviseuse deed een miskleun door een suf beige jack voor te stellen. Wij houden niet van gore kleuren moet je weten. Nadat we deze jas tot op de bodem hadden afgekraakt liet ze ons wat rommelen in het rek. Er was maar één jas die we leuk vonden (ja, we hebben min of meer dezelfde smaak). Alweer koningsblauw, net zoals die ene bruiloftsoutfit. De jas hing er niet in de juiste maat, maar kon uit een ander filiaal gehaald worden. Ik besloot dat te doen. Vrijblijvend. Omdat het me verder winkelen zou besparen.
Vervolgens dirigeerde ze ons naar de jurken. Daar hing niets van onze gading bij. De adviseuse merkte dat haar welgemeende adviezen in de wind werden geslagen en dat ze van ons geen dames kon maken. Helemaal aan de andere kant van de winkel was nog een rek met zomerjurken, vertelde ze, en daar bonjourde ze ons naartoe.
Alweer vonden we niets boeiends. We rommelden wat verder in de winkel en ik vond zowaar iets wat het midden hield tussen een tuniek en een jurk, een mooi soepel stofje en helemaal mijn kleuren. Niet mijn maat. Ik pakte er een uit het rek en hing die over mijn arm terwijl ik verder keek.
Daar kwam een andere modeadviseuse naar ons toe. Ze vroeg wat we zochten en ik vroeg of ze het jurkje dat ik over mijn arm had ook in mijn maat had. De dame in kwestie nam het kledingstuk van me over en zei pertinent: ‘dat is alleen voor jonge mensen’. Ze voegde er nog wat onhebbelijkheden over mijn figuur aan toe en hing vervolgens het jurkje weg.
Wàt?! Het was alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. Ik stond paf. Daar had ik niet zo snel van terug. Ik ben grijs en tegen de zestig ja. Maar het was echt niet een jurkje à la ‘hotter than my daughter’. Mij diep beledigen èn de kans laten schieten om wat te verkopen in één sneer? Deze modeadviseuse kreeg het voor elkaar.
Vervolgens toonde ze een jurk die volgens haar bij onze leeftijd pastte. Gruwelijk. Daarin zou ik nooit een luchtig zomerwindje ervaren. Ik zou er mijn ouwe opoe nog niet in willen zien, als ik die nog had. We vertelden zonder omhaal wat we van de jurk vonden en wat ze ermee kon doen. Toen smeerden we ‘m. Wij voelen ons forever young. Dat laten we ons niet afpakken door iemand die zich modeadviseuse noemt.
We kwamen thuis zonder jurk of jas, maar wel met de balen. Bonprix bood online uitkomst. Twee dagen wachten op de postmijnheer. En nu heb ik zelfs twee lekkere zomerflodders, en dat voor een bon prix.
De jas uit het andere filiaal is het trouwens geworden. En ook mijn vriendin schijnt inmiddels een jas gescoord te hebben. Intussen is het weer omgeslagen. De jassen hangen waarschijnlijk de rest van de zomer ongebruikt aan de kapstok.
