Logisch toch, dat je een botsing kunt verwachten als je de rem kwijt bent? Dat het niet alleen zo werkt met auto’s, motoren en op de fiets, maar ook bij mensen, is even logisch, hoewel het wat minder lijkt door te dringen. Of we willen het niet zien.
Ik zie om me heen steeds meer mensen die hun rem kwijt lijken te zijn. Zij gaan maar door en beseffen vaak niet dat ook zij op een botsing afstevenen. Met zichzelf in dat geval. Het is keihard op je plaat gaan, als je niet luistert naar je lijf en maar door blijft gaan (sprak zij uit ervaring). Wat ik ook zie, is dat veel mensen geen idee hebben dat zij hun rem kunnen gebruiken om een botsing te voorkomen.
Chronische stress
Zelf ken ik ook de neiging om maar door te gaan. Ook ik kon een botsing niet voorkomen. Ik besefte zelfs niet dat een botsing onvermijdelijk was. Ik was geen watje en mijn lijf moest gewoon doen waar het voor gemaakt was, zo vond ik. Ik beulde mezelf af en pleegde zo roofbouw. Met een burn-out en hartproblemen tot gevolg.
Toegeven dat het niet meer gaat was voor mij moeilijk. Zelfs toen ik allang voelde dat het onprettig was en knelde. Chronische stress bouwt zich langzaam op en dat is wat het zo fnuikend maakt.
Vergelijking
Vergelijk het eens met een warm bad. Als je er even in zit, lijkt het niet meer zo warm en zet je de hete kraan weer aan, zodat je opnieuw de warmte door je lijf voelt stromen. Dit herhaalt zich een aantal keren. Je lichaam warmt langzaam op en kan op deze manier veel beter tegen het hete water, dan wanneer je direct in een heet bad was gestapt. In dat geval had je al ‘au!’ geroepen zodra je je grote teen erin stak.
Zo werkt het ook bij chronische stress. Je verlegt je grens steeds een stukje, zonder te beseffen dat het water waarin je ligt inmiddels ongezond heet is.
Toegeven dat het niet lekker gaat wordt al snel geassocieerd met een watje zijn en falen. Dat is grote onzin. Het zijn immers vooral de loyale doorzetters en de harde werkers met hart voor de zaak, die altijd maar doorgaan.
Valkuilen
Wat geen onzin is, is hoe enorm belangrijk het is je neiging om altijd maar door te gaan heel erg serieus te nemen. Dat valt niet mee, want er zijn heel wat valkuilen om in te trappen. Ik noem er een paar:
– je schuldig voelen (om nee zeggen, omdat je vindt dat je faalt, omdat je iets niet perfect hebt gedaan, omdat je anderen belast, omdat je jezelf egoïstisch vindt, noem maar op)
– zodra je je iets beter voelt weer toegeven aan je neiging om maar dóór te gaan
Hoe kom je aan die neiging?
Tja, hoe kom je aan die neiging om maar door te gaan? Daarvoor zul je na moeten gaan wanneer je dat bent gaan doen en waarom. Met die inzichten ontstaat er ruimte om het anders aan te gaan pakken. Ik heb geleerd er op een gezondere manier mee om te gaan, zodat ik wel de tijd neem om te herstellen en mijn grenzen te herkennen en bewaken. Zodat ik rust, ruimte en vrijheid in mijn hoofd ervaar en mijn energie kan benutten voor wat er voor mij toe doet.
