De zon en de weerman beloven een hittegolf en wel per direct. Halverwege de ochtend is nog niemand oververhit geraakt, maar toch hangt het hitteplan al dreigend over de dag. De lucht heeft nog net een restje fris en het is dan ook goed toeven op het terras. De speeltuin is nog geen terrein om te vermijden en de tafeltjes in de zon worden nog nèt met plezier bezet.
Het is zomervakantie en dat is te merken, want het is rustig op straat. De mensen zijn gemoedelijk. Er zijn meer kinderen dan gebruikelijk op dit tijdstip. Op één dame met zakelijk-gehaaste uitstraling en laptop na, hanteren de terrasgasten een vakantietempo. Ze hebben de tijd, net als ik. De hele omgeving straalt rust, stilte en een gemoedelijk tempo uit. En dat is iets wat ik van nature bovengemiddeld apprecieer.
Naast mij zit een moeder met drie kinderen in de zon. Ik schat ze tussen de vijf en de tien die drie. Zij zijn hier vanwege een verwenmomentje, begrijp ik. Het moet een interessante aanbieding zijn, want bij de kassa werd wat stennis gemaakt door iemand die ook toe was aan verwennerij met versgeperste jus, een chocoladecroissant en veel kleffe nutella, maar niet bereid was daarvoor de hoofdprijs te betalen.
Voorsorterend op het hitteplan verhuist mama haar kroost naar de schaduw zodra er een tafeltje onder de parasol vrijkomt. Daar knabbelen ze lekker verder. Schoolvakantie in eigen land, papa aan het werk en mama die iets onderneemt met het kroost.
Zelden heb ik kinderen zo rustig aan tafel zien zitten. Af en toe keuvelen ze lief met elkaar en intussen genieten ze zoals bij een verwenmomentje past. Ook voor mij is het een verwenmoment, maar dan zonder aanbieding en gewoon tegen de hoofdprijs. Dat krijg je als je de reclamefolders weigert. Zoeterwoude biedt voor die hoofdprijs gelukkig wel een aardige cappuccino met een goddelijke noten-appeltaart. Bovendien mag ik het tafereeltje aan het tafeltje naast me gadeslaan en dat doe ik dan ook, met plezier en verwondering.
Bij ons thuis is het een heel ander verhaal als de tafel is gevuld met kinderen en kleinkinderen. Iedereen buitelt dan over elkaar heen en tettert dwars door elkaar. Mama’s roepen ‘neem eens een hapje’, ‘blijf van je nichtje af’, ‘veeg je handjes eens af’ en de kleintjes doen vooral hun best om iedereen uit te dagen, grenzen op te zoeken en hun bekers om te gooien. Er wordt regelmatig gebruld en kiepwagentjes worden gevuld met mijn verwennerij. De vloer onder tafel verandert in een strijdtoneel van kruimels en kledders. De kindjes op hun stoel houden is als proberen kikkers in een kruiwagen te houden. Ik geniet op die momenten van wat er allemaal gebeurt om me heen, net zoveel als van de rust en stilte nadat iedereen weer is vertrokken en de vloer is gedweild.
Hoe komt het dat het tafereel hier zo verschilt van dat bij ons thuis? Aan het verwennen kan het toch niet liggen? Toegegeven, onze kleinkinderen zijn nog een stukje jonger en ze eten niet dagelijks mee. Slechte opvoeding? Nee, daarvan kan ik mijn kinderen niet echt betichten. Niet streng genoeg? Ook dat is niet aan de orde volgens mij.
Hier op het terras heerst rust. Weldadige rust. Het is mij een groot raadsel hoe je dat langer dan 5 minuten vasthoudt met kinderen. Ook vroeger met ons eigen viertal was er zelden rust zolang het spul wakker was. Ze buitelden dan wel niet zo over elkaar heen aan tafel, maar dat kwam vooral doordat mijn man en ik er strategisch tussenin zaten, met ieder twee kinderen binnen handbereik. Ik herinner me nog het moment dat er ondanks onze pogingen de boel in toom te houden een gekookt ei van de ene kant van de tafel naar zusje aan de overkant werd gesmeten. En hoe hij doel trof.
Inmiddels is aan het tafeltje naast mij alle verwennerij zonder knoeien verorberd en vertrekken de kinderen naar de speeltuin. Even later hoor ik ze in de verte lief spelen. Mama blijft lekker in de koelte van de parasol en geniet zichtbaar. Zelfs als de koters vijf minuutjes later alweer worden opgetrommeld om te vertrekken doen ze dat gewoon. Zonder getetter dat ze moeten plassen, nog niet willen of eerst een ijsje willen. Rustig kwebbelend loopt het spul weg.
Wat een ongelooflijk voorbeeldige kinderen. Zulke kinderen zijn op zichzelf al verwenmomentjes. Ik koester de gedachte dat dit soort kinderen echt bestaat. Vervolgens verzand ik weer in de grote vraag: hoe flik je dat toch, als ouders?
